You Can If You Want

by

Македонска верзија тука: Можеш ако сакаш

This motto has become my favourite (once again credits to the author) since 2010, when the Embassy of the Kingdom of the Netherlands and the National Foundation for Transplantation collected (to me still an incredible amount of) 50 thousand euro for the construction of an intensive care unit at the University Paediatric Surgery Hospital. There were people who asked why the state doesn’t take care of that, because it is responsible for everything, but the ones who got involved in this humanitarian action have proven to me forever that everything is possible. Only if you want it.

These days I am more and more convinced that the source of the social problems are not the institutions, nor the state, and let alone EU and NATO. We, me, you, the neighbor living in a 5 – floor palace and doesn’t mind that the family next to him that lives in a cardboard house hasn’t eaten anything in a week, the nurse in the hospital who doesn’t care that you have come with a crying child – she has a coffee break, my neighbor who constantly leaves his garbage on the stairway, the driver in front of us who throws a plastic bottle out of the car window, the mother who teaches her child not to hang out with those different from him or her.

Maybe that is the reason for which every time I “run into” beautiful people and beautiful stories, I want to live with them under the same roof, in a big house with enough space for all the homeless people of the world.

Lice v lice (Face to face) are one of those stories. “It is really good when sometimes a person a group of people or a magazine appears, that will remind us that there are spheres of our lives in which we are not just simple traders, but also human beings. That there are values that are not business or politics, that know how to encourage our altruism as well” – stated movie director Darko Mitrevski for Lice v lice.

One magazine and many goals: to help the marginalized groups of people, to create a fresh fora for information in the area of arts, culture and contemporary life, to bring about a new format with a modern design and good quality paper…

“I support this project first of all because I am an artist, and esthetics is my main field of action. The streets are the esthetics of a society, so let’s all together make sure that we raise this esthetic to a higher level” – says Sergej Andreevski, artist and one of the first supporters of Lice v lice.

The changes in the world begin from ourselves. Klimentina Ilijevski (editor of Lice v lice), Tomislav Georgiev (photographer in Lice v lice) and Sasko Kocev (actor and supporter of Lice v lice) talk about their role in this story and the ways in which they change the world around them every single day.

“A single photo can change the world in so many ways” – says Tomislav Georgiev. “One of the best examples is the photo made by Kevin Carter, which depicts a starved child and a vulture waiting for his pray next to him. Despite all discussions which took place afterwards, this photo has made more difference for Sudan than many international NGOs, because it triggered discussions among the institutions, such as the UN assembly, and among the people”.

Klimentina, Sasko and Tomislav believe that they can change the world… What about you?

Можеш ако сакаш

by

(EN version here: You Can If You Want)

Ова мото ми  стана омилено (уште еднаш браво за авторот) откако во 2010 година се собраа (за мене неверојатни) 50 илјади евра за изградба на интензивна нега на Универзитетската клиника за детска хирургија во акцијата организирана од Амбасадата на Кралството Холандија и Националната фондација за трансплантација. Имаше и такви кои прашуваа зошто државата не го направи тоа, таа е нели одговорна за се, но оние граѓани кои се вклучија во оваа хумана акција, на мене за навек ми докажаа дека се е можно. Само доколку се сака.

Деновиве сум сe повеќе уверена дека изворот на општествените проблеми не се ниту институциите, ниту државата, а уште помалку ЕУ или НАТО. Ние, јас, ти, комшијата што има изградено палата од 5 ката и не му пречи што оние до него во картонска куќа немаат јадено цела недела, тетката во болница што не и е грижа дека си дојден со дете што плаче – таа е на пауза, комшијата што упорно го фрла ѓубрето во влез, другар ни на кој најлесно му е да се направи интересен ако плука по се што е македонско, возачот пред нас кој фрла пластично шише од прозор, мајката на детето која го учи да не се дружи со различни од него.

Можеби поради ова секој пат кога ќе ,,налетам” на убави луѓе и  убави приказни, сакам со сите нив да живеам под ист кров, во една голема куќа каде ќе ги собере сите луѓе што немаат дом

Лице в лице и луѓето во него се една таква приказна. ,,Добро е кога понекогаш ќе се појави некој човек, група луѓе или списание кое ќе не потсети дека постојат сфери во нашето живеење во кои не сме само трговци поединци туку и луѓе. Дека постојат вредности кои не се само бизнис и политика и кои знаат во нас да го поттикнат алтруизмот” – изјави за Лице в лице режисерот Дарко Митревски.

Едно списание а многу идеали: да им се помогне на луѓето кои се исфрлени на маргините на нашето општество, да се овозможи свеж простор за информации од областа на уметноста, културата и современиот живот, да се донесе свеж формат со модерен дизајн и хартија која е убава на допир…

,,Го поддржувам овој проект прво затоа што сум уметник, се занимавам со естетика, а улицата е естетика на едно општество. Затоа да се погрижиме сите заедно таа естетика да ја подигнеме на повисоко ниво” – вели Сергеј Андреевски, уметник и еден од првите поддржувачи на идејата за Лице в лице.

Промената на светот почнува од нас самите. Климентина Илијевски (уредник на Лице в лице), Томислав Георгиев (фотограф во Лице в лице) и Сашко Коцев (актер и поддржувач на Лице в лице) зборуваат за својата улога во оваа приказна и за начинот на кој тие го менуваат светот секојдневно.

,,Една единствена фотографија може да го смени светот на многу начини” – вели Томислав Георгиев. ,,Еден од најдобрите примери е фотографијата на Кевин Картер, на која е изгладнето дете и мршојадец кој го чека својот плен. Покрај сите дискусии кои се водеа потоа, оваа фотографија направи повеќе за Судан од многу меѓународни невладини организации, затоа што поттикна дискусија во институциите, како што е генералното собрание на ОН, како и меѓу луѓето”.

Климентина, Сашко и Томислав веруваат дека можат да го сменат светот… А ти?

The Unbearable Lightness of Being…

by

These days I am totally fascinated by Kundera and his ability to be so timelessly right…

“Kitsch is the absolute denial of shit, in both the literal and the figurative senses of the word; kitsch excludes everything from its purview which is essentially unacceptable in human existence…

Kitsch causes two tears to flow in quick succession. The first tear says: How nice to see children running on the grass! The second tear says: How nice to be moved, together with all mankind, by child

ren running on the grass! It is the second tear that makes kitsch kitsch. The brotherhood of man on earth will be possible only on a basis of kitsch…And no one knows this better than politicians. Whenever a camera is in the offing, they immediately run to the nearest child, lift it into the air, kiss it on the cheek. Kitsch is the aesthetic ideal of all politicians and all political parties and movements…
In the realm of totalitarian kitsch, all answers are given in advance and preclude any questions. It follows, then that the true opponent of totalitarian kitsch is the person who asks questions…”

<div><a href=”http://ebookbrowse.com/milan-kundera-the-unbearable-lightness-of-being-pdf-d320033841″>Milan Kundera The Unbearable Lightness of Being pdf</a></div><div ><div style=”font-size:12px;padding:5px 0 12px;”>View more  <a href=”http://ebookbrowse.com/mi/milan-kundera&#8221; target=”_blank” >ebooks</a> on <a href=”http://ebookbrowse.com&#8221; target=”_blank” >ebookbrowse.com</a></div> </div>

Убави нешта (Beautiful things)

by

Мојот прв обид за аудио видео скаламуција со текст. (My first attempt for a video audio something with some text inside 🙂 )

Beauty is all around us.
Some of it is visible and awaits to be seen.
Some of it is hidden and awaits to be discovered.
But some of it awaits to be made by us.

This is my list of beautiful things. One for each day of the week.

What is your selection of beautiful things?

Links:
http://www.facebook.com/pages/Macedonian-Owl-Trust/215126885193116?fref=ts
http://www.facebook.com/graffitishophrom?fref=ts

 

Лице в лице

by

(English version here: Face to Face)

Првиот уличен магазин во Македонија соодветно насловен „Лице в лице“ излезе на 15 септември оваа година и беше скромно промовиран во Градскиот парк Скопје истиот ден. Овој двомесечник е по многу нешта различен од сите магазини кои излегуваат во Македонија:

  • концепциски обработува теми до областа на културата, уметноста, социјалните проблеми со кои се соочуваат огромен процент граѓани, но и убавата страна на животот и приказни за успешни луѓе кои успеале со сопствениот труд и умешност да го сменат не само својот живот туку и животите на луѓето околу себе. Со други зборови, НЕМА ПОЛИТИКА!!!;
  • се продава лице в лице, со што добива интимна нишка и ве тера на многу едноставен начин да се соочите со другото лице на нашето општество што не баш често го гледате;
  • половина од продажната цена (100 МКД) оди за оној што го продава, триесет проценти за организацијата која се грижи за лицата кои го продаваат но и за многу други лица (Центар за згрижување на деца од улица) а дваесет проценти за издавање на следниот број;
  • дизајнот на списанието и хартијата на која е испечатено е различна од сите останати, и ве повикува да го прочитате;
  • фотографиите во списанието се приказна сама за себе, ги надополнуваат содржините но овозможуваат и друга, дополнителна димензија.

Имав среќа да се запознаам со двајца продавачи на Лице в лице за време на нивната посета на Амбасадата на Кралството Холандија во Скопје.(Фотографии од посетата може да видите овде). Армандо и Ерџан апсолутно ме освоија со чистината на своето постоење и едноставноста на своите желби. Иако несовршени во продавањето, тие се апсолутно совршени во својата човечност и скромност, и апсолутно совршено се вклопуваат во целиот концепт на Лице в лице.

Во придружба на Ирена Велковска и Василка Петрова од Центарот за згрижување на деца од улица, овие двајца новопечени продавачи ги продадоа сите примероци од Лице в лице што ги носеа на вработените во Амбасадата и ветија дека ќе донесат уште. Попатно ни раскажаа дека списанието го продаваат на неколку локации:

  • Плоштад Македонија (по 16 часот)
  • Пред Веро Тафталиџе
  • Пред Скопје сити мол (Бидејќи Скопје сити мол е најактуелен во овој момент (за жал најмногу поради рекордната продажба на тоалетна хартија во историјата на македонското општество) многу ме интересираше колку копиии продале таму. 0 (со зборови:нула).)
  • Градски парк (за време на викенди)

Ирена и Василка од Центарот дообјаснија дека се пресреќни што некој им верува на овие деца и им дава можност чесно да заработат. Знаев дека постои дискриминација, но не бев свесна со какви се форми на дискриминација се соочуваат тие. Никој не сака да ги вработи, а сите сакаат да ги обвинат за било што за кое не може да се најде виновникот. Голем дел од нив воопшто не постојат во ниедна матична книга во земјата и се многу лесна мета за трговија со луѓе. Договорните бракови меѓу малолетни лица се се уште честа појава, а возраста на оние кои стапуваат во брак е 11, 12, 13 години….

На посветлата страна, луѓето од Лице в лице и од Центарот за згрижување на деца од улица искрено веруваат дека можат и сакаат да направат нешто. Во моментов Центарот згрижува 85 деца од улица, кои од понеделник до петок престојуваат таму и учат основни животни лекции кои немале можност да ги научат на друго место.

Затоа, следниот пат кога ќе видите некое од овие прекрасни деца на улица, купете си примерок од Лице в лице. Освен што ќе имате што да прочитате, ќе станете дел од убавите промени. Едноставно: биди промената што сакаш да ја видиш во светот!

Face to Face

by

First street magazine in Macedonia appropriately entitled “Face to Face” was issued on 15 September this year and had a modest promotion in the City Park Skopje on the same day. This bimonthly magazine is different from all the others in Macedonia in several different ways:

  •        It contains articles from the area of culture, arts, social issues a large number of citizens are faced with, but also the beautiful side of life and success stories of people who have managed to change their own life and the lives of those around them with their own knowledge and skills. In other words: NO POLITICS in the magazine!!!;
  •        It is sold face to face, which gives a very warm note to it, and forces you in a very simple way to face the other face of the society which we normally don’t see so often;
  •        Half of the money from the sales (100 MKD per copy) goes to the person who sells it, thirty percent for the organisation which takes care of the persons who sell the magazine and many other children (Centre for care services for street children) and twenty percent for the printing of the next edition;
  •        The design of the magazine and the paper it is printed on differs from all the other magazines and invite you to take it and read it;
  •        The photographs in the magazine are a story for itself, give an additional value to the contents in the magazine, but also add a separate dimension.

I had a lovely opportunity to meet two of the persons who sell Lice v lice during their visit to the Embassy of the Kingdom of the Netherlands in Skopje (you can see photos of the visit here). Armando and Erdzan have absolutely won me over with the purity of their existenceand the simplicity of their wishes. Although imperfect in their selling skills, they are absolutely perfect in their humanity and modesty, and they perfectly fit in the whole concept of Lice v lice.

Escorted by Irena Velkovska and Vasilka Petrova from the Centre for care services for street children, these two “fresh” sellers sold all copies that they brought to the Embassy and promised to bring some more. In the meantime they told us that they sell the magazine on several different locations:

  •        Macedonia square (after 16:00 hrs)
  •        In front of Vero Taftalidze
  •        In front of Skopje City Mall (since this is the most famous location at the moment (regretfully due to the record sales of toilet paper in the history of the Macedonian society), I was very interested about how many copies they have sold there. 0 (with letters: zero).)
  •        City Park Skopje (during weekends).

Irena and Vasilka from the Centre explained that they are extremely happy that there is someone who trusts these children and gives them the opportunity to earn some money in a decent way. I was aware that there is discrimination, but I was not aware of all the forms of discrimination they are faced with. Nobody wants to hire them, and everybody wants to accuse them for committing any kind of crime for which they can’t find the perpetrator. Many of them do not exist in any book of registries in the country and are therefore a very easy target for human trafficking. Arranged marriages between minors are still a regular thing, and the age of some of those who are married this way is 11, 12, 13…

On the bright side, the people from Lice v lice and the Centre for care services of street children honestly believe that they can do something and they want to do something. The Centre currently takes care of 85 children who stay there from Monday to Friday and learn the basic life lessons that they could not learn elsewhere.

Therefore, next time you see one of this gorgeus children on the street, buy a copy of Lice v lice. Not only will you have a good magazine to read, but you will also become part of the good changes. In other words: Be the change you want to see in the world!

The Seventh Day

by

The Seventh Day

Sundays were never my thing… Never ever. The weekend is over even before it began – and you have to get ready for school, or for college, or for work… Up until recently, when my daughter (1,5 years old) taught me that Sundays are also weekend. And should be used as they were meant to be used: to spend time with the people you love, and enjoy every single minute, including the ones spent in housework or preparations for the coming Monday.

This Sunday our family parliament has unanimously voted to start with a visit to Vodno… If you’re the kind that prefer places with coffee, nature, enough space for running and stuff, and all this without too much fuss or noise, the top of Vodno is the real place! Although I was very skeptical in the beginning, I would like to use this opportunity to say hurray to the one who got the idea to construct the skylift on Vodno: Hurray! Hurray! Hurray!

You have several options to get to the skylift:

  • by foot – for the more ambitious
  • with the JSP special bus line – for the adventurous types
  • by car – for the lazy ones

The skylift works every day, from 09:00 to 19:00 in October, and is the simpliest and not very expensive way (100 MKD for a regular and 50 MKD for a ticket for a child aged 6-14, with additional discounts for group visits) to get to the top of Vodno with a child, a stroller, a bike… It is accessible to all, which is, needless to say, quite rare already!

Once you are at the top, you have several options. The one we chose was a coffee to go from the kiosk below the Millennium Cross and a walk to the nearby meadows, one of which has a children’s playground. And all this with an amazing view of the city, covered with a lid of smog. While you are there you can also get to the top of the Millennium Cross with the elevator, or have tea in the Mountaineering House next to it. On your way back you can either use the skylift or go by foot in 40 minutes (with one child and a stroller).

    

My suggestion for an afternoon coffee and some “meze” is the tennis club in the yard of Gjorgji Dimitrov high school: Mak tenis pro. They have good coffee, pizzas, salads, etc., plus a children’s playground (small but nice). It is (even strangely) peaceful during weekends, surrounded by trees and greenery. I hope that this post will not be read by one of the so-called investors who always get inspired to change this green reality with two or three buildings. Even five with the new construction standards…

For the end of the day, we invited some dear friends of ours and baked sweet apricot croissants. Total expense: 150 MKD for 10 pieces. We found the recipe on 24 Kitchen, and you can take a look here (the video is in Dutch, but it is really simple).

Such a beautiful day guarantees sufficient amounts of positive energy for a great start of the work week 🙂 And here’s a song for a beautiful day: String Forces: Laleto

***************************************************************************

Седмиот ден

by

Неделите не сум ги сакала никогаш. Ама никогаш. Само што дошол викендот – завршил. И ајдееее – спреми се за на училиште, или спреми се за на факултет, или спреми се за на работа… Се до скоро, кога ќерка ми (1,5 година) ме научи дека и недела е викенд. И треба да се искористи за она за што е замислен: да поминеш време со луѓето кои ги сакаш, со кои ти е убаво, да уживаш во секоја минута, вклучувајќи ги и оние поминати во домашни работи и подготовки за понеделник.

Оваа недела домашниот совет едногласно одлучи да ја почнеме со посета на Водно… Ако сте од оние кои бараат на едно место кафе (не случајно го ставам на прво место:) ), природа, доволно простор за трчање и лудување, и сето ова без премногу напор и гужва, врвот на Водно е вистинското место! Иако првично бев скептик, во оваа пригода би сакала да кажам три пати ура за оној кој се сети да направи жичара на Водно: Ура! Ура! Ура!

Имате неколку опции како да стигнете до почетокот на жичарата:

Работи секој ден, во месец октомври од 09:00 до 19:00 часот и е наједноставниот и не многу скап начин (100 МКД за регуларен билет, 50 МКД за дете од 6 до 14 годишна возраст и дополнителни попусти за групни посети) да стигнете на врвот на Водно дури и со дете, количка, велосипед… Прилагодена е за секого, што е вистинска реткост!

На врвот на Водно имате неколку варијанти. Онаа што ја одбравме ние беше кафе за носење од киоскот веднаш под Милениумскиот крст и прошетка по околните ливади на кои има и детско игралиште. И сето тоа со прекрасен поглед на градот убав, додуша под капак од смог. Додека сте таму, може да се качите со лифт до врвот на Милениумскиот крст или да пиете чај во планинарскиот дом во близина. Надолу може да се симнете и пешки, со дете и количка за околу 40 минути.

    

Мој предлог за попладневно уживање, кафе и мезе е тенискиот клуб во дворот на гимназијата Ѓорѓи Димитров, Мак тенис про. Имаат убаво кафе, пица, тостови, салати, плус детско игралиште (мало но сосема доволно). За викенди местото е совршено и дури нереално мирно, опкружено со дрвја и зеленило. Се надевам дека ова нема да го прочита некој од „инвеститорите“ и да добие желба да го „поправи“ зеленилото со две три згради. Со новиве стандарди може и пет да собере…

За крај на денот си викнавме мили гости и дома и во нивна чест испековме благи кроасани од полуготово лиснато тесто и компот од кајсии. Вкупен трошок: 150 МКД за 10 парчиња. Рецептот го видовме на 24Kitchen, а може да го погледнете овде (на холандски но нема потреба од превод, видеото е прилично едноставно).

По ваков убав ден, загарантирано е акумулирање на позитивна енергија за убав почеток на работната недела 🙂
Еве и песна за убав ден (Стринг форсис: Лалето)
 Цвеќиња, полен, млада, пеперутка. Свиоци, одненадеж, борба со, аеродинамика. Еден ден, само еден ден – и единствен – тебе посветен, ќе биде ли пеперутка моја солетачица? Лалето, о, лалето, она жолтото, тебе ли те бендисува, како крајна цел и точка појдовна, само еден ден. Еден ден само еден ден, единствен и посебен, убав последен ден не тажи крај. Убав ден, е да е вака секој ден, Ден за ден со тебе, Летам и живеам, во овој убав сончев ден.

***************************************************************************

Blogworld, here I come!

by

I have considered the option of opening my own blog for quite some time, but somehow it would always stop at that. Just thinking about it. Until now, when I actually have to make one as an assignment for my MA studies. Honestly, I feel a bit clueless about the whole blogging thing, but, let’s wait and see… Maybe this wide and open blogworld hides secret treasures for me as well! For the time being, here’s a tiny little speck of love:

http://www.youtube.com/watch?v=z4vd4JFW3O8